Ύβρις προς τους θεούς… (10 Φλεβάρη 2011)

“Αναπνέεις…εκπνέεις…μην αναπνέεις μέχρι να σου πω”.

Ξαπλώνω και εκτελώ εντολές. Κρυώνω. Δεν είναι απ’ το ιώδιο που προ-πενταλέπτου ξεκίνησε να κάνει βόλτες στις φλέβες μου. Αυτό αντίθετα, θα με καίει. Είπαν πως είναι ψυχολογικό. Τους άκουσα. Δεν κρυώνεις-δεν κρυώνεις- δεν κρυώνεις…Προστάζω και εγώ.

“Αναπνέεις-εκπνέεις…Ακίνητη”.

Περνάω μέσα απ’ το δακτυλίδι…το δακτυλίδι περνάει γύρω μου δεν καταλαβαίνω τι γίνεται αλλά δεν έχει σημασία. Σταματάει πάνω απ’ το πρόσωπο μου. Ιδρώνω απ’ το φόβο. Κάποτε είχα ακούσει που λέγανε για τη Δευτέρα παρουσία. Πως ο Χριστός θα ερχόταν, και όλοι εμείς θα καθόμασταν γύρω του. Αυτός που θα μπορούσε να κοιτάξει διαμέσου του εαυτού μας θα έβλεπε τι κάναμε, καλό-κακό και θα μας ταξινομούσε αξιοκρατικά, στον Παράδεισο ή την Κόλαση. Μετά σκέφτηκα τον Ιησού του Zeffirelli που άθελα του μου φύτεψε μια εικόνα στο νου για έναν ψηλόλιγνο καστανόξανθο άνδρα.

Σκέφτομαι, μήπως η Δευτέρα παρουσία δεν γίνεται μια φορά αλλά πολλές, σκόρπιες και ανεξάρτητες για τον καθένα. Αν είναι έτσι τότε και ο Θεός ίσως στείλει τον Υιό του τον αγαπητό, με πολλούς άλλους τρόπους. Λες αυτός ο καστανόξανθος τύπος να έρχεται και σε συσκευασία Αξονικoύ; …Με προσεγγίζει, με παρατηρεί, κομμάτι-κομμάτι κρίνει τις καλο-ήθειες και τις κακο-ήθειες μου. Στο τέλος θα με στείλει είτε στην κόλαση, είτε στον παράδεισο.

Νομίζεις παρανοώ; Όχι ακόμα. Αντέχω. Δεν ξέρω πόσο, αλλά αντέχω. Μόλις κατάλαβα γιατί μου δέσανε τα πόδια και τα χέρια όταν ξάπλωσα. Για μια στιγμή είδα τον εαυτό μου να σηκώνεται και να τρέχει ουρλιάζοντας…Kάτι θα ξέρουν που μας δένουνε. Ίσως να είδαν.  

“Αναπνέεις…σε αποσυνδέουμε απ’ το μηχάνημα και σηκώνεσαι. Μετά πας σπίτι σου. Τελειώσαμε.”.

Τελειώσαμε…; Εσείς. Εγώ μόλις άρχισα.