Η παράνοια δεν προκύπτει από το «γιατί» αλλά ακριβώς επειδή δεν υπάρχει «γιατί». Ήρθε γιατί έτσι. Δεν προσεύχομαι, δεν παρακαλώ, αφήνω τους άλλους να το κάνουν για μένα. Άλλωστε καταλαβαίνω πως ο καθένας θέλει να προσφέρει με κάποιο τρόπο. Τους το επιτρέπω. Εγώ προσπαθώ μόνο να καταλάβω. Διαβάζω, ρωτάω, αισθάνομαι. Κρατάω μια σειρά, ακολουθώ πιστή τον μόνο σίγουρο "Θεό" που ξέρω πως υπάρχει. Τον θάνατο. Είναι η μόνη σιγουριά και παρηγοριά που έχει ο άνθρωπος απ’τη μέρα που γεννιέται. Αυτός που τον κάνει να υπάρχει με χαρά και θέληση για ζωή.
Το ξέρω πως ακόμη απέχω και ας έχω αρχίσει ήδη να μυρίζω το λιβάνι. Κανείς δεν πεθαίνει τόσο εύκολα εκτός από τους πολύ τυχερούς και εγώ δεν θα κατέτασσα τον εαυτό μου σε αυτή την κατηγορία. Δεν έχω κλάψει πολύ. Λίγο και αυτό δύσκολα. Όταν μείνω μόνη μου ίσως. Δεν έχω που να κλειστώ. Τη φυσική παρουσία των άλλων, την αποφεύγεις, τον εαυτό σου δύσκολα, πόσο μάλλον όταν κουβαλά τόσο θόρυβο. Και αν η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση; Τότε... θα ουρλιάξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου