Ζεις ή διασχίζεις, μια φορά και ένα καιρό, τις μέρες σου. Υπάρχεις, όπου φορές τα φώτα ανάβουν και τότε πιστεύεις πως βρίσκεσαι κινηματογραφικά...Πρωταγωνιστείς σε μια καλοστημένη παραγωγή ενός ψυχολογικού θρίλερ. Πάνω που πας να αρθρώσεις την ατάκα, σου κόβεται η μιλιά, παγώνεις, ένα σεντόνι καλύπτει τα πάντα και εσύ περιμένεις τον σκηνοθέτη να φωνάξει «cut». Φωνή όμως καμιά. Προτού ακόμη συνέλθεις και καταλάβεις πως όταν δεν γίνεται ταινία πάει να πει πως γίνεται ζωή αρχίζεις να παλεύεις με τα δεδομένα…και μια χιονοστιβάδα από δαύτα σε πλακώνει και παραλύεις.
Εξακολουθείς να στέκεσαι όρθιος, όχι απ’ τα γερά σου πόδια αλλά απ’ το κοκαλωμένο σου σώμα. Αν μια στιγμή ξεφύγεις θα καταρρεύσεις. Οι γύρω σου μένουν να κοιτούν με θαυμασμό το ωραίο σου ανάστημα και το ακμαίο σου ηθικό. Το σώμα χωρίς έκφραση είναι το καλύτερο καταφύγιο της πιο ταραγμένης ψυχής.
Όλοι αρχίζουν να μιλούν και εσύ μένεις να παρακολουθείς. Όλοι σε διαβεβαιώνουν πως «όλα θα πάνε καλά» αλλά κανείς δεν μπορεί να πει «τα πράγματα» με το όνομα τους, σάμπως και έτσι το βάρος τους μειώνεται. Αρχίζεις και εσύ να μιλάς σαν και αυτούς με τον ίδιο πάντα στόχο…κάτι που δεν το ονομάζεις, δεν το αποδέχεσαι, άρα νομίζεις πως δεν υπάρχει. Το αφήνεις να περιμένει μέχρι να είσαι έτοιμος. Έτοιμοι να ’ναι και οι γύρω σου. Έρχεται κάποτε και αυτή η ώρα. Έρχεται αφού πρώτα έχεις πολεμήσει με τους δαίμονες και τα τέρατα και περνάς σε ένα επόμενο στάδιο. Αναγκάζεσαι γιατί εκεί ξέρεις πως πάντα θα σε περιμένουν καινούρια.
Όταν δεν ήτανε δικό μου απόκτημα έλεγα συχνά το όνομα του. Τώρα το λέω σαν να’ ναι τσιμπιά για να ξυπνήσω από τ’ όνειρο. Αλλά εδώ κανείς δεν κοιμάται. Σαστίζεις και σιωπάς. Μόνο ακούς. Είναι πιο εύκολο να περιγράφουν οι άλλοι την κατάσταση σου γιατί εξακολουθείς να κουβαλάς την ψευδαίσθηση πως πρόκειται για κάποιον άλλο και όχι για σένα.
Οι διαγνώσεις από μόνες τους δεν είναι πάντα τραγικές. Ένας όμως από τους σημαντικότερους κανόνες επιτυχίας μιας κωμωδίας είναι το timing το ίδιο ισχύει και για την ζωή. Στα 30 ίσως έχεις σπίτι, χρήμα, καριέρα, αυτοκίνητο, γκόμενο, σύζυγο ακόμη και παιδία. Εγώ έχω καρκίνο. Το παλεύω όμως για να λέω μια μέρα «είχα». Πολλές φορές μιλάω ωμά γιατί θέλω να κάνω και τους άλλους να ξυπνήσουν μαζί με μένα. Φοβάμαι μόνη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου