Παράνοια… (15 Φλεβάρη 2011)

Σκέφτομαι πως ο καρκίνος κάπου μοιάζει με τη σχιζοφρένεια. Αποκτάς ξαφνικά συγκάτοικο στο σώμα σου ο οποίος δρα κατά βούληση. Σιγά-σιγά χώνεται στο νου, στην ψυχή σου. Σε απομακρύνει από τον πραγματικό κόσμο και σε κλείνει αλλού. Συναίσθημα-λογική, σε άμεση ρήξη. Κτίζεις, ασυνείδητα, έναν καινούριο άνθρωπο για να υπάρχεις…δυο δωμάτια, ευάερο, ευήλιο, διαμπερές. Δυο: Εγώ και Αυτός. Εγώ με το γνωστό O.C.D μου και αυτός με τη γνωστή του αγένεια. Άραγε θα τα καταφέρουμε;

….Εκεί όμως που μοιάζουν τα δυο περισσότερο είναι οι ψευδαισθήσεις. Είναι μέρες που ξυπνάς και νομίζεις πως είσαι υγιής.