Μόνη πίστη (15 Φλεβάρη 2011)

Η παράνοια δεν προκύπτει από το «γιατί» αλλά ακριβώς επειδή δεν υπάρχει «γιατί». Ήρθε γιατί έτσι. Δεν προσεύχομαι, δεν παρακαλώ, αφήνω τους άλλους να το κάνουν για μένα. Άλλωστε καταλαβαίνω πως ο καθένας θέλει να προσφέρει με κάποιο τρόπο. Τους το επιτρέπω. Εγώ προσπαθώ μόνο να καταλάβω. Διαβάζω, ρωτάω, αισθάνομαι. Κρατάω μια σειρά, ακολουθώ πιστή τον μόνο σίγουρο "Θεό" που ξέρω πως υπάρχει. Τον θάνατο. Είναι η μόνη σιγουριά και παρηγοριά που έχει ο άνθρωπος απ’τη μέρα που γεννιέται. Αυτός που τον κάνει να υπάρχει με χαρά και θέληση για ζωή.

Το ξέρω πως ακόμη απέχω και ας έχω αρχίσει ήδη να μυρίζω το λιβάνι. Κανείς δεν πεθαίνει τόσο εύκολα εκτός από τους πολύ τυχερούς και εγώ δεν θα κατέτασσα τον εαυτό μου σε αυτή την κατηγορία. Δεν έχω κλάψει πολύ. Λίγο και αυτό δύσκολα. Όταν μείνω μόνη μου ίσως. Δεν έχω που να κλειστώ. Τη φυσική παρουσία των άλλων, την αποφεύγεις, τον εαυτό σου δύσκολα, πόσο μάλλον όταν κουβαλά τόσο θόρυβο. Και αν η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση; Τότε... θα  ουρλιάξω.  

Ύβρις προς τους θεούς… (10 Φλεβάρη 2011)

“Αναπνέεις…εκπνέεις…μην αναπνέεις μέχρι να σου πω”.

Ξαπλώνω και εκτελώ εντολές. Κρυώνω. Δεν είναι απ’ το ιώδιο που προ-πενταλέπτου ξεκίνησε να κάνει βόλτες στις φλέβες μου. Αυτό αντίθετα, θα με καίει. Είπαν πως είναι ψυχολογικό. Τους άκουσα. Δεν κρυώνεις-δεν κρυώνεις- δεν κρυώνεις…Προστάζω και εγώ.

“Αναπνέεις-εκπνέεις…Ακίνητη”.

Περνάω μέσα απ’ το δακτυλίδι…το δακτυλίδι περνάει γύρω μου δεν καταλαβαίνω τι γίνεται αλλά δεν έχει σημασία. Σταματάει πάνω απ’ το πρόσωπο μου. Ιδρώνω απ’ το φόβο. Κάποτε είχα ακούσει που λέγανε για τη Δευτέρα παρουσία. Πως ο Χριστός θα ερχόταν, και όλοι εμείς θα καθόμασταν γύρω του. Αυτός που θα μπορούσε να κοιτάξει διαμέσου του εαυτού μας θα έβλεπε τι κάναμε, καλό-κακό και θα μας ταξινομούσε αξιοκρατικά, στον Παράδεισο ή την Κόλαση. Μετά σκέφτηκα τον Ιησού του Zeffirelli που άθελα του μου φύτεψε μια εικόνα στο νου για έναν ψηλόλιγνο καστανόξανθο άνδρα.

Σκέφτομαι, μήπως η Δευτέρα παρουσία δεν γίνεται μια φορά αλλά πολλές, σκόρπιες και ανεξάρτητες για τον καθένα. Αν είναι έτσι τότε και ο Θεός ίσως στείλει τον Υιό του τον αγαπητό, με πολλούς άλλους τρόπους. Λες αυτός ο καστανόξανθος τύπος να έρχεται και σε συσκευασία Αξονικoύ; …Με προσεγγίζει, με παρατηρεί, κομμάτι-κομμάτι κρίνει τις καλο-ήθειες και τις κακο-ήθειες μου. Στο τέλος θα με στείλει είτε στην κόλαση, είτε στον παράδεισο.

Νομίζεις παρανοώ; Όχι ακόμα. Αντέχω. Δεν ξέρω πόσο, αλλά αντέχω. Μόλις κατάλαβα γιατί μου δέσανε τα πόδια και τα χέρια όταν ξάπλωσα. Για μια στιγμή είδα τον εαυτό μου να σηκώνεται και να τρέχει ουρλιάζοντας…Kάτι θα ξέρουν που μας δένουνε. Ίσως να είδαν.  

“Αναπνέεις…σε αποσυνδέουμε απ’ το μηχάνημα και σηκώνεσαι. Μετά πας σπίτι σου. Τελειώσαμε.”.

Τελειώσαμε…; Εσείς. Εγώ μόλις άρχισα.

Παράνοια… (15 Φλεβάρη 2011)

Σκέφτομαι πως ο καρκίνος κάπου μοιάζει με τη σχιζοφρένεια. Αποκτάς ξαφνικά συγκάτοικο στο σώμα σου ο οποίος δρα κατά βούληση. Σιγά-σιγά χώνεται στο νου, στην ψυχή σου. Σε απομακρύνει από τον πραγματικό κόσμο και σε κλείνει αλλού. Συναίσθημα-λογική, σε άμεση ρήξη. Κτίζεις, ασυνείδητα, έναν καινούριο άνθρωπο για να υπάρχεις…δυο δωμάτια, ευάερο, ευήλιο, διαμπερές. Δυο: Εγώ και Αυτός. Εγώ με το γνωστό O.C.D μου και αυτός με τη γνωστή του αγένεια. Άραγε θα τα καταφέρουμε;

….Εκεί όμως που μοιάζουν τα δυο περισσότερο είναι οι ψευδαισθήσεις. Είναι μέρες που ξυπνάς και νομίζεις πως είσαι υγιής.   

Ντεμπούτο… (6-9 Φλεβάρη 2011)

Ζεις ή διασχίζεις, μια φορά και ένα καιρό, τις μέρες σου. Υπάρχεις, όπου φορές τα φώτα ανάβουν και τότε πιστεύεις πως βρίσκεσαι  κινηματογραφικά...Πρωταγωνιστείς σε μια καλοστημένη παραγωγή ενός ψυχολογικού θρίλερ. Πάνω που πας να αρθρώσεις την ατάκα, σου κόβεται η μιλιά, παγώνεις, ένα σεντόνι καλύπτει τα πάντα και εσύ περιμένεις τον σκηνοθέτη να φωνάξει «cut». Φωνή όμως καμιά. Προτού ακόμη συνέλθεις και καταλάβεις πως όταν δεν γίνεται ταινία πάει να πει πως γίνεται ζωή αρχίζεις να παλεύεις με τα δεδομένα…και μια χιονοστιβάδα από δαύτα σε πλακώνει και παραλύεις.

Εξακολουθείς να στέκεσαι όρθιος, όχι απ’ τα γερά σου πόδια αλλά απ’ το κοκαλωμένο σου σώμα. Αν μια στιγμή ξεφύγεις θα καταρρεύσεις. Οι γύρω σου μένουν να κοιτούν με θαυμασμό το ωραίο σου ανάστημα και το ακμαίο σου ηθικό. Το σώμα χωρίς έκφραση είναι το καλύτερο καταφύγιο της πιο ταραγμένης ψυχής.

Όλοι αρχίζουν να μιλούν και εσύ μένεις να παρακολουθείς. Όλοι σε διαβεβαιώνουν πως «όλα θα πάνε καλά» αλλά κανείς δεν μπορεί να πει «τα πράγματα» με το όνομα τους, σάμπως και έτσι το βάρος τους μειώνεται. Αρχίζεις και εσύ να μιλάς σαν και αυτούς με τον ίδιο πάντα στόχο…κάτι που δεν το ονομάζεις, δεν το αποδέχεσαι, άρα νομίζεις πως δεν υπάρχει. Το αφήνεις να περιμένει μέχρι να είσαι έτοιμος. Έτοιμοι να ’ναι και οι γύρω σου. Έρχεται κάποτε και αυτή η ώρα. Έρχεται αφού πρώτα έχεις πολεμήσει με τους δαίμονες και τα τέρατα και περνάς σε ένα επόμενο στάδιο. Αναγκάζεσαι γιατί εκεί ξέρεις πως πάντα θα σε περιμένουν καινούρια. 

Όταν δεν ήτανε δικό μου απόκτημα έλεγα συχνά το όνομα του. Τώρα το λέω σαν να’ ναι τσιμπιά για να ξυπνήσω από τ’ όνειρο. Αλλά εδώ κανείς δεν κοιμάται. Σαστίζεις και σιωπάς. Μόνο ακούς. Είναι πιο εύκολο να περιγράφουν οι άλλοι την κατάσταση σου γιατί εξακολουθείς να κουβαλάς την ψευδαίσθηση πως πρόκειται για κάποιον άλλο και όχι για σένα.   

Οι διαγνώσεις από μόνες τους δεν είναι πάντα τραγικές. Ένας όμως από τους  σημαντικότερους κανόνες επιτυχίας μιας κωμωδίας είναι το timing το ίδιο ισχύει και για την ζωή. Στα 30 ίσως έχεις σπίτι, χρήμα, καριέρα, αυτοκίνητο, γκόμενο, σύζυγο ακόμη και παιδία. Εγώ έχω καρκίνο. Το παλεύω όμως για να λέω μια μέρα «είχα». Πολλές φορές μιλάω ωμά γιατί θέλω να κάνω και τους άλλους να ξυπνήσουν μαζί με μένα. Φοβάμαι μόνη μου.       

Start over again....

Όταν κάτι σε περιβάλει το παρατηρείς. Όταν σε περιλαμβάνει το αισθάνεσαι παντού. Όταν το αφήσεις πίσω σου, το καταλαβαίνεις. Μετρώ τις μέρες για να βρεθώ μακριά και να καταλάβω-έστω περισσότερα. Σήμερα απέχω από την πρώτη εκείνη μέρα 6 μήνες και 11 μέρες.